بسم الله الرحمن الرحیم

انسان در سه مرحله بیمار است . گاهی جسم مریض می شود . گاهی روان او بیمار است و گاهی هم در نفس بیمار است .

وقتی جسم تو بیمار می شود ، بدون اختیار سرفه و عطسه می کنی و نمی توانی جلوی  سرفه و عطسه ی خود را بگیری یا وقتی روان تو بیمار است ،بدون اختیار حرکاتی غیر معقول از تو سر می زند و  بی اختیار حرفی می زنی که همه می فهمند که مغز تو بیمار و معیوب است . به همین ترتیب هم وقتی نفس تو بیمار است تو بدون ادراک قبح و زشتی گناه ، آن را انجام می دهی و شخصی که نفس او سالم است ، به راحتی می فهمد که نفس تو بیمار است . مریضی و بیماری جسم به راحتی با دارو رفع می شود و در مدتی کوتاه تو دوباره سلامتی خود را بدست می آوری ؛ اما ....   با ادامه مطلب با ما همراه باشید ...

بسم الله الرحمن الرحیم

هر بلایی که بر تو نازل می شود ؛ متناسب با آن منیتی است که در توست . یعنی خداوند مهربان آن بلا را می فرستد تا روح تو را از آن منیت آزاد کند . مثلا در جایی دستت می سوزد ؛ چون این دست با انگشترها و دستبندها ی گرانبها دلی را سوزانده یا با این دست گناهی مرتکب شدی ، لذا باید آتش مادی این دست مادی را بسوزاند تا آن خیری که از تو رفته باز گردد . آنجا که میدانی باز می شود و آبرویی از تو ریخته می شود ؛ درد و داغی و سوزش این درد ، آن تعلق غیر خدایی که در قلب تو رفته را می سوزاند و قلب ارتقاء پیدا می کند . آنجا که منیت تو از نوع خودبزرگ بینی و تکبر است ، آتش حقیر شدن این منیت را از تو می برد . یعنی میدانی باز می شود و تو حقارت خودت را می بینی و این تکبر از تو می ریزد و قلب صفا پیدا می کند . آنجا که در عشقی شکست می خوری ، قلب تو در این فراق و سوختن  به بی نهایت رشد و ارتقاء می رسد و به دنبال آن صفا می گیرد و عشق حقیقی را به تو نشان می دهند  . به همین گونه وقتی قلب تو رفته رفته در میدان های مختلف زندگی از منیت ها آزاد شد و صفا پیدا کرد و نور گرفت ؛ یک دفعه روی حقیقی دنیا را می بینی و دیگر در هر میدانی گیج نمیزنی ، بلکه سنجیده و درست عمل می کنی .